30 kwietnia - Światowy Dzień Sprzeciwu Wobec Bicia Dzieci

Dnia 30 kwietnia obchodzimy Światowy Dzień Sprzeciwu Wobec Bicia Dzieci. Dzień ten został zapoczątkowany przez amerykańską organizację EPOCH i po raz pierwszy był obchodzony w 2006 roku. Został ustanowiony w celu przekonania rodziców i opiekunów dzieci do rezygnacji z przemocy i kar fizycznych. W naszym kraju zakaz bicia dzieci regulowany jest Ustawą o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie oraz Kodeksem rodzinnym i opiekuńczym. Zapisany jest w nich zakaz stosowania jakichkolwiek kar cielesnych wobec dzieci przez osoby wykonujące władzę rodzicielską oraz sprawujące opiekę lub pieczę nad małoletnim, postulowany przez Rzecznika Praw Dziecka. Przemoc jest najgorszą z możliwych rzeczy jakie mogą spotkać dziecko. Bicie dziecka to celowe zadawanie bólu i stosowanie przemocy fizycznej. W społeczeństwie nadal są osoby, dla których klaps nie jest przemocą, a wychowanie dziecka bez bicia uchodzi za niemożliwe. To sprawia, że otoczenie nierzadko daje milczącą zgodę na tego typu, niedopuszczalne, zachowanie. W końcu dawanie milczącego przyzwolenia na przemoc sprawia, że rodzice, którzy są jej sprawcami czują się nie tylko bezkarni, ale też usprawiedliwieni.

Rodzice sięgają często po ten sposób, bo tak sami zostali nauczeni, bo jest najłatwiejszy i pozornie wydaje się skuteczny. Jednak trzeba wiedzieć,  że nie wzbudzi się klapsem respektu i szacunku, a jedynie strach. Przestraszone dziecko będzie być może starało się unikać przy rodzicu zachowania, za które dostaje „lanie”, ale nie nauczy się ono jak właściwie postępować.

Warto też sobie uświadomić, że każdy klaps boli – jeśli nie fizycznie, to zawsze psychicznie, a gdy bije kochający rodzic, boli podwójnie.

Każda forma przemocy nawet „klaps” zostawia na dziecku piętno. Siniaki i zranienia fizyczne
w przypadku tej formy przemocy w końcu się zagoją, ale skaza na wrażliwej psychice dziecka pozostanie na długo. Dziecko, które jest ofiarą przemocy nie ma możliwości rozwijania się zgodnie
ze swoimi możliwościami i z biegiem czasu coraz bardziej odstaje od rówieśników.

Przemoc wobec dziecka  to nie tylko stosowanie kar cielesnych, bicie dziecka ale także zadawanie cierpień psychicznych oraz inne działania mające na celu poniżenie dziecka. Przemocą jest również niewywiązywanie się z opieki, która ma konsekwencje dla zdrowia psychicznego i fizycznego dziecka oraz świadome  i celowe zaniechanie działań, które mogłyby zapobiec krzywdzie dziecka.  Dziecko jako ofiara przemocy nie jest w stanie pomóc sobie samo dlatego tak ważna jest reakcja otoczenia, z którym dziecko się styka.

Umiejętność rozpoznania przemocy jest konieczna aby móc ochronić dzieci przed krzywdzeniem
i zaniedbywaniem.

Jeśli jesteś świadkiem przemocy wobec dziecka, reaguj – masz obowiązek!!!

Powiadom służby zajmujące się przeciwdziałaniem przemocy w rodzinie:

• Policję tel. 997 lub 112
• Zgłoś się do Ośrodka Pomocy Społecznej lub Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie
• Zadzwoń na bezpłatny kryzysowy telefon dla dzieci i młodzieży: 116-111 – czynny codziennie od: 12.00 do: 02.00
• Bezpłatny Dziecięcy Telefon Zaufania Infolinia Rzecznika Praw Dziecka: 800 12 12 12 – czynny
  od poniedziałku do piątku w godzinach: 8.00 – 16.00

Pamiętaj każde dziecko ma prawo do nietykalności cielesnej i godnego traktowania!!!